Stel je eens voor: Je bent al niet zo jong meer, de zestig gepasseerd en al jaren een fervent schaatser. En dan ineens kan het niet meer. Het begon met wat rugklachten, wat later een hernia bleek te zijn. Maar ineens kun je niets meer, maar dan ook helemaal niets meer. De tussenwervelschijf blijkt geknapt en nadat je wakker wordt na een operatie kun je alleen je tenen een piepklein stukje bewegen. Een heel lang revalidatieproces volgt en in die periode kom je steeds weer wat verder. Intussen blijft het ijs en het schaatsen aan je trekken. Je gaat mee naar de ijsbaan, om te kijken naar de andere zaterdagochtend trimmers van NINO. De eerste keer in een rolstoel, vervolgens met een rollator en daarna met een paar krukken. Dan is het schaatsseizoen weer voorbij en kun je alleen maar dromen dat je ooit nog eens op je schaatsen kunt staan om over dat heerlijke gladde ijs glijden. En dan blijkt het helemaal geen nare droom te zijn, maar werkelijkheid.
Piet Hoogervorst heeft het zo allemaal meegemaakt. Het heeft nog een tweede seizoen geduurd voordat Piet weer uitzicht kreeg op het idee om weer te kunnen schaatsen. Een aangepaste fiets zorgde voor voldoende conditie, fysio voor het vasthouden van de beweeglijkheid en tot slot een aangepaste schoen om de beugel om zijn voet te kunnen dragen tijdens het schaatsen. En vanmorgen stond hij er weer. Nog wel met een hulpmiddel om eerst maar weer eens te wennen aan het gladde ijs en die smalle ijzers. Na 2 jaar en drie maanden revalideren stond Piet Hoogervorst bij de start van het nieuwe seizoen weer op het ijs.
Piet, we bewonderen jouw enorme doorzettingsvermogen en hopen dat je snel weer zonder hulpmiddel kunt schaatsen. Je hebt een topprestatie geleverd.
namens alle zaterdagochtendtrimmers,
John Boere