Voor mij was het afgelopen jaar het tweede jaar dat ik in de beloften divisie van het marathonschaatsen mocht acteren. Het was ook voor het tweede jaar met hetzelfde team namelijk Groenehartsport.nl.
Mijn seizoen begon met in begin oktober een trainingskamp in Erfurt. Daar hebben we met het team een week getraind. Wij waren niet de enige sportploeg daar. Team Easyjet is er ook altijd in die week. En in die week hebben wij ook een training gedaan met team Easyjet. We gingen 60 rondjes redelijk tempo rijden met dus onder andere Jorrit Bergsma, Bob de Vries en Irene Schouten.
Het kamp in Erfurt was natuurlijk heel erg leuk, maar had als voornaamste doel dat we bij de eerste wedstrijd in Amsterdam op 19 oktober in topvorm aan de start zouden staan. Dat was ook zo, maarja het hele peloton stond natuurlijk in topvorm aan de start. Iedereen wilde aan het begin van het seizoen laten zien hoe goed die wel niet was. Maar ons team had veel gehad aan het trainingskamp in Erfurt, en na de eerste 100 rondjes koers van dit jaar stond er iemand van ons team op het podium! Dit was eigenlijk de inleiding van een super seizoen voor ons team. We hebben bij alle wedstrijden de koers hard gemaakt en we hebben heel erg veel op het podium gereden. Tijdens de marathon vierdaagse in november zijn we doorgegaan met dit recept en dit leidde tot winst in het sprintklassement van mijn ploeggenoot. Bij de cupwedstrijden daarna doorgaan met hetzelfde recept wat vaak leidde tot goede uitslagen.
Maar toen kwam 1 januari 2020. De dag van het NK marathon. Wij stonden met 3 man aan de start en we hadden alle drie kans om op het podium te staan. Helaas monde de wedstrijd uit in een deceptie. Na 10 rondjes viel een ploeggenoot en waren we nog maar met 2 man in koers en vanaf dat moment reden we alleen nog maar achter de feiten aan. Maar goed het natuurijs komt eraan dus hopen dat het daar weer beter gaat.
Vorig jaar ging het op natuurijs eigenlijk best wel goed. Ik kon redelijk goed meekomen als ik niet viel. Ik had er dan ook heel erg veel zin in om dit jaar weer op de weissensee te gaan rijden. Het ijs was dit jaar prachtig. Er waren bijna geen scheuren en het was spiegelglad. De eerste wedstrijd was voor ons de Aart Koopmans memorial. Ik had er heel erg veel zin in en wilde heel erg graag hard rijden. Maar op natuurijs rijden we met de topdivisie mee. Dus toch maar een beetje gedeisd houden tijdens de wedstrijd. Het ging super goed, totdat ik 10 km voor het einde door iemand werd aangetikt en ik het ijs ging dweilen. Erg balen maar het rijden ging wel erg goed dus ik had heel erg veel zin de volgende wedstrijden. En de volgende wedstrijd was ook een schitterende. Het was het Open Nederlands Kampioenschap en het was 150 km lang. Dat is wel een lange wedstrijd, het zal dus wel de eerste 50 km wat rustiger aangaan. Maar toen daarna het weer omsloeg en het begon te waaien en te sneeuwen was dat meteen teniet gedaan. Het peloton werd steeds kleiner en toen na 110 km Mats Stoltenborg een gat moest laten vallen zat ik te ver van achter om dat nog goed te maken. Shit in de verkeerde waaier terecht gekomen. De wedstrijd wel uitgereden en toch 44e geworden. 2 wedstrijden gehad nog 2 te gaan. De 3e wedstrijd was een wedstrijd over 60 km. En geloof het of niet dit werd gezien als een kort wedstrijdje. Maar omdat het zo kort was lag het tempo wel een stuk hoger. Ook nu kon ik makkelijk in het peloton meerijden en ik kreeg de hoop op een goede uitslag. Totdat ik 6km voor het einde met iemand in botsing kwam. Weg goede uitslag en een gekneusde schouder tot gevolg. Dan maar alles op de laatste, de alternatieve elfstedentocht. Vroeg in de ochtend gingen we op weg naar de start. Het was erg glad op de weg. Daar kwam ik iets te laat achter. Even slipt mijn achterwiel weg en een halfuurtje later sta ik met een beurze heup aan de start. Maar het is 200km De eerste 100km gaan normaal vrij rustig. Ik zal dus hopelijk nog wel de tijd hebben om in mijn slag te komen. Helaas na 60 km ging het vollebak op de kant en na 70 km zit ik wéér te ver achter een breuk en kan ik een echt goede uitslag vergeten. Nog wel doorgereden en uiteindelijk als 40e gefinisht.
Na de half mislukte weissensee wilde ik toch graag nog een keer dit seizoen laten zien wat ik wel kan. Er waren nog 3 cupwedstrijden en dus nog 3 kansen om goed te rijden. En meteen de eerste keer was het raak. In Hoorn bij de 12e cup rij ik naar een 3e plaats en mijn eerste podium in de landelijke competitie. Super leuk was dat en mede daardoor mocht ik bij de wedstrijd daarna starten bij de topdivisie!! Super gaaf om een cupwedstrijd met de beste marathonschaatsers van Nederland te rijden! Daarna waren alleen nog de finale wedstrijd in Leeuwarden en de huldegingen van het seizoen over. Met het super team wat wij het afgelopen jaar hadden hebben wij namelijk het ploegenklassement gewonnen. Dus wij werden ook nog eens als team gehuldigd.
Al met al een seizoen met mindere maar ook zeker goede momenten. Maar eigenlijk was het gewoon een topseizoen