Voor
mij was het afgelopen jaar het tweede jaar dat ik in de beloften divisie van
het marathonschaatsen mocht acteren. Het was ook voor het tweede jaar met
hetzelfde team namelijk Groenehartsport.nl.
Mijn
seizoen begon met in begin oktober een trainingskamp in Erfurt. Daar hebben we
met het team een week getraind. Wij waren niet de enige sportploeg daar. Team Easyjet
is er ook altijd in die week. En in die week hebben wij ook een training gedaan
met team Easyjet. We gingen 60 rondjes redelijk tempo rijden met dus onder
andere Jorrit Bergsma, Bob de Vries en Irene Schouten.
Het
kamp in Erfurt was natuurlijk heel erg leuk, maar had als voornaamste doel dat
we bij de eerste wedstrijd in Amsterdam op 19 oktober in topvorm aan de start
zouden staan. Dat was ook zo, maarja het hele peloton stond natuurlijk in
topvorm aan de start. Iedereen wilde aan het begin van het seizoen laten zien
hoe goed die wel niet was. Maar ons team had veel gehad aan het trainingskamp
in Erfurt, en na de eerste 100 rondjes koers van dit jaar stond er iemand van
ons team op het podium! Dit was eigenlijk de inleiding van een super seizoen
voor ons team. We hebben bij alle wedstrijden de koers hard gemaakt en we
hebben heel erg veel op het podium gereden. Tijdens de marathon vierdaagse in
november zijn we doorgegaan met dit recept en dit leidde tot winst in het
sprintklassement van mijn ploeggenoot. Bij de cupwedstrijden daarna doorgaan
met hetzelfde recept wat vaak leidde tot goede uitslagen.
Maar
toen kwam 1 januari 2020. De dag van het NK marathon. Wij stonden met 3 man aan
de start en we hadden alle drie kans om op het podium te staan. Helaas monde de
wedstrijd uit in een deceptie. Na 10 rondjes viel een ploeggenoot en waren we
nog maar met 2 man in koers en vanaf dat moment reden we alleen nog maar achter
de feiten aan. Maar goed het natuurijs komt eraan dus hopen dat het daar weer
beter gaat.
Vorig
jaar ging het op natuurijs eigenlijk best wel goed. Ik kon redelijk goed
meekomen als ik niet viel. Ik had er dan ook heel erg veel zin in om dit jaar
weer op de weissensee te gaan rijden. Het ijs was dit jaar prachtig. Er waren
bijna geen scheuren en het was spiegelglad. De eerste wedstrijd was voor ons de
Aart Koopmans memorial. Ik had er heel erg veel zin in en wilde heel erg graag
hard rijden. Maar op natuurijs rijden we met de topdivisie mee. Dus toch maar
een beetje gedeisd houden tijdens de wedstrijd. Het ging super goed, totdat ik
10 km voor het einde door iemand werd aangetikt en ik het ijs ging dweilen. Erg
balen maar het rijden ging wel erg goed dus ik had heel erg veel zin de
volgende wedstrijden. En de volgende wedstrijd was ook een schitterende. Het
was het Open Nederlands Kampioenschap en het was 150 km lang. Dat is wel een
lange wedstrijd, het zal dus wel de eerste 50 km wat rustiger aangaan. Maar
toen daarna het weer omsloeg en het begon te waaien en te sneeuwen was dat
meteen teniet gedaan. Het peloton werd steeds kleiner en toen na 110 km Mats
Stoltenborg een gat moest laten vallen zat ik te ver van achter om dat nog goed
te maken. Shit in de verkeerde waaier terecht gekomen. De wedstrijd wel
uitgereden en toch 44e geworden. 2 wedstrijden gehad nog 2 te gaan.
De 3e wedstrijd was een wedstrijd over 60 km. En geloof het of niet
dit werd gezien als een kort wedstrijdje. Maar omdat het zo kort was lag het
tempo wel een stuk hoger. Ook nu kon ik makkelijk in het peloton meerijden en
ik kreeg de hoop op een goede uitslag. Totdat ik 6km voor het einde met iemand
in botsing kwam. Weg goede uitslag en een gekneusde schouder tot gevolg. Dan
maar alles op de laatste, de alternatieve elfstedentocht. Vroeg in de ochtend
gingen we op weg naar de start. Het was erg glad op de weg. Daar kwam ik iets
te laat achter. Even slipt mijn achterwiel weg en een halfuurtje later sta ik
met een beurze heup aan de start. Maar het is 200km De eerste 100km gaan
normaal vrij rustig. Ik zal dus hopelijk nog wel de tijd hebben om in mijn slag
te komen. Helaas na 60 km ging het vollebak op de kant en na 70 km zit ik wéér
te ver achter een breuk en kan ik een echt goede uitslag vergeten. Nog wel
doorgereden en uiteindelijk als 40e gefinisht.
Na
de half mislukte weissensee wilde ik toch graag nog een keer dit seizoen laten
zien wat ik wel kan. Er waren nog 3 cupwedstrijden en dus nog 3 kansen om goed
te rijden. En meteen de eerste keer was het raak. In Hoorn bij de 12e
cup rij ik naar een 3e plaats en mijn eerste podium in de landelijke
competitie. Super leuk was dat en mede daardoor mocht ik bij de wedstrijd
daarna starten bij de topdivisie!! Super gaaf om een cupwedstrijd met de beste
marathonschaatsers van Nederland te rijden! Daarna waren alleen nog de finale
wedstrijd in Leeuwarden en de huldegingen van het seizoen over. Met het super
team wat wij het afgelopen jaar hadden hebben wij namelijk het ploegenklassement
gewonnen. Dus wij werden ook nog eens als team gehuldigd.
Al
met al een seizoen met mindere maar ook zeker goede momenten. Maar eigenlijk
was het gewoon een topseizoen
We leven in bizarre tijden. Op 12 maart kwam de mededeling dat de ijsbaan per direct zijn deuren zou sluiten. Wat een mazzel dat ons schaatsseizoen zo goed als afgelopen was. Een aantal van ons had de laatste training al gehad en voor de rest is er slechts 1 training verloren gegaan. De traditionele afsluiting met een rondje andersom en na afloop de seizoen evaluatie is er misschien bij in geschoten, maar het had erger gekund. Je zou kunnen zeggen dat het qua timing niet tegenzat. Voor NINO brak met deze verplichte stop dan ook direct de rust periode aan.
Inmiddels zijn we bijna 2 maanden verder en ligt het trainingsveld er prachtig, maar verlaten bij. Peter van Klink is wekelijks bezig met het maaien van het gras, het onkruid wieden en het aanpassen van de blokhut. Een groot compliment voor zijn inzet.
Maar er is goed nieuws!
Naar aanleiding van de meest recente berichten van de regering, gaan we
proberen om vanaf woensdag 13 mei weer te starten met de veldtraining
voor junioren van 13 tot en met 18 jaar.
De jeugd (t/m 12 jaar) zal in de weken daarna van start gaan.
Hiervoor volgt een apart bericht via de jeugd coördinator.
Sporters ouder dan 18 jaar zullen voorlopig nog zelfstandig moeten blijven trainen. Het fietsen en skeeleren gaat nog niet van start.
Volgende week zullen we de junioren informeren over de details (aanvang en manier van trainen) van de trainingen. Tot die tijd zijn er genoeg mogelijkheden om te blijven sporten, fit te blijven en met elkaar in contact te blijven. Buiten een rondje hardlopen of fietsen is nog steeds toegestaan. Via bijvoorbeeld Strava zie ik een hoop NINO’ers actief zijn en elkaar aanmoedigen. Laat dit nu precies aansluiten bij onze zomertrainingen. Wederom zit het ons op dat gebied niet tegen.
Let wel: Train zoveel mogelijk alleen en houd je aan de regels die de
regering heeft opgesteld.
Zaterdag 18 april zouden we ons 50-jarig jubileum jaar hebben afgesloten met een groot feest. Helaas hebben we dit moeten uitstellen. De nieuwe datum gaat komen, maar ook hierbij wachten we eerst de mededelingen van de regering af voordat we nieuwe plannen maken.
Laten we met elkaar zorgen dat we zowel fysiek als mentaal fit blijven en
de mogelijkheden pakken die er wel zijn. Met elkaar komen we door deze tijd
heen.
Als jullie leuke ideeën of mogelijkheden tot verbinding hebben, laat het ons weten. We gaan graag met jullie in gesprek.
Het team bestond dit seizoen uit dezelfde drie heren en een dame als het vorige seizoen. Quinty van Klink uit Nieuwkoop, Vishwaraj R. Jadeja uit India, Bart Valentijn uit Alphen aan den Rijn en Nino van Dijk uit Driebergen. De Trainer/Coach was Wim Nieuwenhuizen uit Nieuwkoop.
Het zomerseizoen is prima verlopen. De perioden op het zomerijs in Heerenveen gingen perfect en er is veel geleerd.
In alle
trainingskampen hebben we onze planning prima kunnen uitvoeren. We hebben
optimaal kunnen werken en het waren zeer zinvolle en geslaagde trainingskampen.
In totaal naast de dagelijkse trainingen zo’n 4 weken zeker 4 lange weekenden
op een trainingskamp geweest.
Het winterseizoen was hard werken op
De Vechtsebanen in Utrecht om tot de gewenste resultaten te komen. Elk
weekeinde wedstrijden daar het hele land en 2 trainingskampen met zo’n 10 dagen
intensieve ijstrainingen. In het laatste deel van het seizoen zijn er meerdere
malen op verschillende afstanden uitzonderlijke tijden gereden waarmee ze dicht
in de buurt van de Nederlandse top zijn gekomen.
Het
seizoen eindigde vrij plotseling om reden de maatregelen om het corona virus in
te dammen. Dat was jammer want we hadden het laatste weekeinde opnieuw nog wat
tijden willen aanscherpen.
In dag- en lokale bladen is er regelmatig geschreven over de prestaties van
het Schaatsteam. Vishwaraj Jadeja heeft met zijn 4 behaalde medailles op de
Winter World Games in Innsbruck in India veel media-aandacht gerealiseerd. Op
de nationale en regionale tv-zenders diverse interviews en ook veel kranten
berichten.
Onze facebook pagina heeft meer dan 800 volgers. Het belangrijkste punt
voor de publiciteit is en blijft onze uitstraling op de aspecten van: Sportief,
Actie, Jeugdig en Professioneel.
Met deze kenmerken worden onze kleding sponsoren (Inepro en KUARIO) direct
gelieerd.
Er zijn gedurende
het seizoen ontzettend veel positieve zaken gepasseerd over ons team. We hebben
veel trainingen met avonturen en wedstrijden met succes meegemaakt. Het seizoen
heeft ook voor de teamleden op sommige momenten teleurstelling gekend maar zeker
ook veel plezier, blijdschap en positiviteit gebracht. Alle teamleden kijken
terug op een prima seizoen en dus de Trainer/Coach ook.
De resultaten die
zijn behaald overtreffen de geplande resultaten behoorlijk en dat schept direct
weer verwachtingen voor het komende seizoen.
Tot einde april hebben we nu als team rust, dat wil zeggen hebben we geen vast
trainingsplan en doen de teamleden wat ze zinnig en vooral leuk vinden meestal
per week zo’n 3 a’ 4 maal op de fiets en 1 a’ 2 maal een stukje lopen.
Vanaf mei beginnen we weer en wordt er zo’n 20 tot 30 uur per week getraind
als voorbereiding op het nieuwe seizoen.
Het afronden van
het jaarverslag en vervolgens het maken van het basis trainingsplan voor het
komende seizoen is nu aan de orde.
Op onze website www.schaatsteamwimn.nl is het hele
jaarverslag binnenkort te lezen, kijk bij “Team – Jaarverslagen”.
Schaatsende Nieuwkopers en Noordenaren sprongen een gat in de lucht toen vijftig jaar geleden de eerste kunstijsbaan in de regio opende. Schaatstrainingsgroep NINO zag daar het levenslicht. Met leden en oud-leden viert de vereniging dit seizoen het 50-jarig jubileum.
,,Schaatsen wanneer we wilden, dat was natuurlijk wel leuk”, zegt Jan Nieuwenhuizen uit Nieuwkoop over zijn eerste slagen op de kunstijsbaan in Utrecht. ,,Betrouwbaar ijs en zonder scheuren.” Hij is een van de eerste vijf leden die schaatstrainingsgroep NINO bij de oprichting in 1969 telde. ,,Vanuit de natuurijsverenigingen deden we wel eens wedstrijden op de sloten, de winnaars werden door de KNSB uitgenodigd om een keer mee te schaatsen op de zaterdagochtend. Ik was een van hen”, legt Nieuwenhuizen uit. ,,Daar deden we in eerste instantie maar wat, niemand kon schaatsen. We kenden alleen het natuurijs.”
De drie natuurijsverenigingen – Nieuwkoopse Landijsbaan, IJsvermaak Noorden en IJsvermaak Zuideinde – zagen wel heil in het schaatsen op kunstijs en riepen gezamenlijk de schaatstrainingsgroep NI (Nieuwkoop) NO (Noorden) in het leven. ,,Het was heel normaal dat je op schaatsen ging, dan was je namelijk goed voorbereid op het natuurijs”, zegt Taco Wansinck, voorzitter van NINO. ,,Toen konden we elke winter wel rijden, dan deden we onze laarzen aan en bonden we houten noren onder. Als er ijs lag dan was Nieuwkoop echt een wintersportdorp”, blikt Nieuwenhuizen terug.
Talenten
,,We proberen onze leden echt naar een hoger niveau te tillen, met als doel dat ze doorstromen naar de grotere ploegen.” Meerdere leden zoals Cerise Tersteeg, Robbert de Rijk en Beau Snellink kwamen in de afgelopen jaren uit op grote wedstrijden, NK’s en World Cups. Ook Nieuwenhuizen zelf. ,,Ik heb nog wel eens ruzie gemaakt met de jury over mijn tijd. Dat ging toen nog op de hand. Nu is dat allemaal anders, veel technischer. Ze rijden nu zoveel harder, dat komt ook door de klapschaats.” Wansinck schat dat nu zo’n vijf procent van de leden uit echte talenten bestaat. ,,We zijn een te kleine vereniging om hen zelf helemaal te begeleiden. Dus werken we met regionale talentteams waar ze naartoe doorstromen”, zegt Wansinck.
Langs de weg
Wie op schaatsavonden door Nieuwkoop en Noorden rijdt stuit nog wel eens op kinderen gehuld in geel met blauwe (de NINO kleuren) jasjes langs de weg. ,,Al sinds jaar en dag carpoolen we naar de baan. Dat is een uitdaging aan de ene kant, want je doet een beroep op iemand zijn tijd. Aan de andere kant zorgt het er ook voor dat je echt betrokken bent bij de sport. Je maakt een praatje met de andere ouders die ook uit jouw dorp komen en wacht met een kopje koffie tot de training is afgelopen”, zegt Wansinck.
,,Die gezelligheid en verbondenheid binnen de club speelt een hele grote rol. Zonder hadden we niet meer bestaan.” Wansinck: ,,Het schaatslandschap verandert. De leden komen je niet aanwaaien, schaatsen is meer een tweede sport geworden.” Door meer op scholieren te richten verdubbelde het aantal jeugdleden de afgelopen vijf jaar van veertig naar tachtig. ,,We zijn gezond in het aantal leden, maar net als andere verenigingen is het aantal vrijwilligers altijd een uitdaging. Nu proberen we de junioren door te laten stromen als trainers, zodat we ook in de toekomst kunnen blijven bestaan. Dat werkt.”
Feest
Dit hele seizoen viert de schaatsvereniging het jubileum. In februari trokken leden en oud-leden naar Thialf in Heerenveen voor een speciale jubileumwedstrijd. ,,Dat was zo gaaf, wat daar op het ijs stond was een afspiegeling van vijftig jaar NINO. Sommige oud-leden reden nog echt goed ook”, zegt Wansinck.
Op 18 april is het afsluitende feest met een reünie, muziek, eten en drinken bij de tennisvelden in Nieuwkoop. Ook worden er ere-leden benoemd.
Dit stuk verscheen in het AD Alphen, als je het via de site van het AD wilt lezen, klik dan hier. Geschreven door: Kirsten Bliekendaal Foto: Pim Mul
P.S. Dit stuk is geschreven voor dat bekent werd dat het jubileumfeest niet door kan gaan. Om eventuele verwarring te voorkomen: het feest op 18 april gaat niet door
Het coronavirus grijpt overal om zich heen en heeft zodoende ook invloed op het Jubileumfeest van NINO.
Wij zijn hierdoor genoodzaakt het feest naar een latere datum te verplaatsen. Wij vinden dit natuurlijk ook heel jammer, maar op dit moment gaat de algemene gezondheid van onze (oud) leden voor.
Wij nemen nu de tijd om te kijken of het mogelijk is het jubileumfeest op een andere datum dit jaar alsnog door te laten gaan.
Als deze bekend is laten we dit zo spoedig mogelijk aan jullie weten.
Rest ons nog om jullie allemaal veel gezondheid te wensen in deze bijzondere tijden.
Blijf in beweging en ga lekker naar buiten met dit mooie weer, maar houd de adviezen van onze regering in je achterhoofd.
Mijn schaatsten zijn opgeborgen, het seizoen is weer klaar. Ik heb meer dan genoeg kilometers gereden, op het ijs, maar ook in de auto naar al die wedstrijden toe, en nu is het tijd om terug te kijken op het seizoen. Ik kwam dit jaar voor het eerst uit in de dames topdivisie, met nummer 32 stond ik op 19 oktober aan de start voor de eerste wedstrijd in Amsterdam op de Jaap Eden baan. Alhoewel, onze pakken waren er nog niet, dus ik reed met een geleend pak en het nummer 102 met ducttape op mijn been geplakt rond. Maar dat mocht de pret niet drukken, ik was er helemaal klaar voor, ik had een goede zomer gedraaid, voelde me sterk en was ervan overtuigd dat ik dit kon. Helaas hadden alle andere meiden (natuurlijk) net zo hard getraind, voelden zich ook sterk, sterker dan ik, want helaas stond ik na 52 ronden weer naast de baan. Nu had ik ook niet verwacht dat ik de wedstrijden meteen ging uitrijden, het is nog best een grote stap van de regiotop en het 6-banen toernooi, waar ik vorig jaar nog in reed, naar het peloton waar de grote dames in meerijden. Bij de topdivisie gaat het toch echt minimaal 2 seconden per ronde sneller, en misschien klinkt dat als niet zo heel veel, maar geloof mij maar, dat is nog best een verschil. Zo reed ik door tot de vierdaagse, ik kwam steeds iets verder, maar reed ze nog niet uit. Mijn eerste wedstrijd die ik uitreed was de eerste dag van de Trachitol Trophy in Enschede, ook de tweede en zo groeide ik langzaam in het peloton. Helaas viel ik vervolgens eerst in Alkmaar, toen in Breda en vervolgens ook nog in Groningen. Jammer, maar kop op en verder, het was immers al bijna eind januari, bijna tijd voor de wedstrijden in Oostenrijk, tijd voor de Weissensee.
Vorig jaar gingen de wedstrijden op het Oostenrijkse natuurijs me vrij goed af, dus ik ging nu ook met een zelfverzekerd gevoel weg. Er lag een prachtige ijsvloer, en in vergelijking met het jaar ervoor moest ik daar wel even aan wennen. Vorig jaar was er sneeuw vast gevroren op het ijs, waardoor er veel scheuren in zaten en je makkelijk door de bovenste laag heen trapte als je verkeerd afzette. Nu was dat niet het geval, er lag een gladde plaat met nauwelijks scheuren. Prachtig, maar waar ik vorig jaar zo trots was dat ik maar één keer was gevallen, kon ik dat nu niet zeggen. De eerste wedstrijd (60km) viel ik, en verloor ik het peloton uit het oog, helaas, maar ik reed wel de wedstrijd uit. De tweede wedstrijd (100km) was ik hevig in gevecht geraakt met mijn tasje met eten waardoor ik toen ook het peloton verloor, maar die ook weer uitgereden. De vierde en kortste wedstrijd (slechts 40km) kwam aan op een heel lange eindsprint, wat voor mij wel goed uitkomt, ik ben niet bijzonder goed in snel sprinten, maar bij zo een lange sprint stranden de meeste sprinters ver voor de streep al, en dan kan ik er langs ‘sprinten’. Een 33ste plaats voor mij daar. Maar de (voor mij) belangrijkste wedstrijd zat er nog aan te komen; de Alternatieve Elfstedentocht, 19 ronden van iets meer dan 10 km. Ik had de opdracht gekregen me gedeisd te houden, dus dat deed ik dan ook. Er reed al snel een kopgroep weg, er reden steeds wat groepjes naartoe totdat het peloton echt ging rijden om het dicht te krijgen. En ik kon lekker mee. Tot 35km voor de finish. Ik viel, hard, alle lucht uit mijn longen en ik moest echt even zitten voor ik weer kon ademen en door kon. Waar is het peloton? Weg, ik was alleen. Verstand op nul, rijden, ik kan niet meer, jawel, ik kan nog door, ik wil niet meer, jawel, ik gá dit uitrijden. Het moest uit mijn tenen komen, maar ik reed het uit. In een uitgestorven finishstraat kwam ik aan, als 38ste gefinisht, de laatste die de 200km uit mocht rijden. Ik was echt kapot, gelukkig stonden er nog een paar NiNo’ers die me door de laatste paar meters hebben gejuicht. Proskating stond klaar om me nog te interviewen. Ik had de Weissensee goed afgesloten.
Helaas had ik bij die val wel mijn ribben gekneusd. De
rest van het seizoen heb ik niet meer zo gereden als voor de Weissensee, ik was
moe, en ik had pijnlijke ribben. Ik was dan ook eigenlijk wel opgelucht dat de
laatste wedstrijd in Leeuwarden voorbij was.
Na die laatste wedstrijd kwam ik in gesprek met een
ploegleider van een andere ploeg, en ik kan nu nog even niet vertellen welke
ploeg het wordt, maar volgend jaar zal ik in een ander pak starten. Ik kijk
terug op een seizoen met vallen en opstaan (letterlijk vooral), maar ik zie ook
een seizoen waar in ik langzaam toch beter ben geworden. Ik kijk er naar uit om
deze lijn volgend jaar door te zetten. Maar nu eerste even een week of twee á
drie niet zo veel doen en dan toch alweer beginnen aan het zomerseizoen.
